معرفی، آموزش و بررسی بازی کارتی پنیچ (Penneech)

معرفی بازی

بازی کارتی پنیچ بریتانیایی متعلق به قرن هفدهم است. پنیچ دو نفره از طریق توضیحات موجود در کتاب Compleat Gamester (1676) که توسط چارلز کاتون (Charles Cotton) تدوین شده‌ است، شناخته‌ می‌شود. این یک بازی سبک تریک است. در پنیچ کارت‌های امتیازدهی آس، شاه، بی بی، سرباز حکم و همچنین هفت خشت در زمانی که این خال حکم است، هستند. به طور غیر معمول خال حکم در هر تریکی تغییر می‌کند. با بیو کازینو همراه باشید تا با این بازی بیشتر آشنا شوید.

بازیکنان، کارت‌ها و تجهیزات

این بازی فقط برای دو بازیکن طراحی شده‌ است. در پنیچ از یک بسته‌ استاندارد 52 کارتی انگلیسی استفاده می‌شود. کارت‌های هر خال از بالا تا پایین به صورت A-K-Q-J-10-9-8-7-6-5-4-3-2 رتبه بندی می‌شوند؛ استثنا در این رتبه بندی خشت است. در خال خشت 7 بالاترین کارت، معروف به پنیچ (Peneech) بوده و بالاتر از آس قرار می‌گیرد. کارت‌های شاه، بی بی و سرباز در این بازی و سایر بازی‌های معاصر با عنوان کارت‌های چهره یا “کت‌ (Coat)” شناخته‌ می‌شوند؛ اصطلاحی که بعدتر به “کارت‌های کت” یا “کارت‌های کورت” تبدیل شده‌ است.

در طول بازی امتیازاتی توسط بازیکنان کسب می‌شوند؛ بنابراین استفاده از یک روش مناسب برای ثبت این مجموع مورد نیاز است. از آنجایی که امتیاز هدف برای برنده شدن در بازی 61 است، تخته کریبیج مناسب‌ترین گزینه است. این تخته‌‌ها در گذشته به سادگی در مسافرخانه‌هایی که بازی در آن‌ها انجام می‌شده است در دسترس بودند.

تنها کارت‌هایی که دارای ارزش هستند کارت‌های بالای خال حکم هستند. این خال در طول هر تریک تغییر می‌کند. آس حکم دارای 5 امتیاز، شاه 4، بی بی 3 و سرباز 2 است. اگر خشت حکم باشد، 7 خشت بالاترین کارت بوده و هفت امتیاز به همراه خواهد داشت.

تقسیم کارت

بازیکنان به نوبت تقسیم کارت را انجام می‌دهند. کارت‌ها بر زده‌ شده‌ و کات می‌شوند. هفت کارت به هر بازیکن، به صورت یکی یکی داده‌ می‌شود. کارت‌های باقی‌مانده‌ به صورت رو به پایین بر ‌روی هم چیده‌ می‌شوند. این بخش استوک (سهام) را تشکیل می‌دهد. از این بخش در طول بازی برای تعیین حکم استفاده می‌شود.

بازیکنی که هیچ کارت آس و چهره‌ای (شاه، بی بی یا سرباز) در اختیار ندارد می‌تواند کارت‌های خود را بر روی زمین ریخته‌ و از دیلر تقاضای تقسیم کارت مجدد کند.

روند انجام بازی

دیلر کارت بالایی سهام را رو به بالا می‌چرخاند. خال آن تعیین کننده حکم در اولین تریک است. غیر دیلر هدایت‌گر تریک اول خواهد بود.

هر کارتی می‌تواند در تریک بازی شود. بازیکن دوم در صورت امکان باید از خال آن پیروی کند. در صورتی که بازیکن دوم نتواند از خال پیروی کند می‌تواند هر کارتی را بازی کند. اگر دو کارت بازی شده‌ در تریک از یک خال باشند، کارت بالاتر برنده می‌شود. و اگر کسی حکم زده‌ باشد، حکم برنده است. اگر هیچ بازیکنی حکم بازی نکرده باشد، بازیکن هدایت‌گر برنده تریک است.

اگر تریک حاوی حکم دارای امتیاز باشد (A، K، Q، J یا 7 خشت)، برنده تریک بلافاصله این امتیاز را به دست می‌آورد (به ترتیب 5، 4، 3، 2 یا 7). توجه داشته باشید که 7 خشت در صورتی که خشت حکم نباشد هیچ امتیازی به همراه نخواهد داشت. با این حال حتی اگر خشت‌ حکم نباشند، باز هم کارت 7 از دیگر کارت‌های این خال بالاتر محسوب می‌شود. کارت‌های 7 دیگر خال‌ها هیچ قدرت و ارزش خاصی ندارند.

برنده تریک یک کارت از سهام را برای تعیین خال حکم تریک بعدی برمی‌گرداند. اگر این کارت یک آس، شاه، بی بی یا سرباز باشد، بلافاصله ارزش امتیازی آن را به دست می‌آورد. اگر کارت رو شده‌ پنیچ (7 خشت) باشد، بازیکنی که آن را رو کرده‌ است بلافاصله 14 امتیاز (دو برابر ارزش آن در تریک) به دست می‌آورد. با تعیین خال حکم جدید، برنده تریک قبلی کارتی را به تریک بعدی هدایت می‌کند.

پس از انجام تمامی هفت تریک، برنده آخرین تریک یک کارت استوک را برمی‌گرداند. اگر این کارت A، K، Q، J یا 7 خشت باشد، برای آن امتیاز می‌گیرد؛ حتی با وجود این که هیچ تریک هشتمی در ادامه بازی وجود ندارد.

امتیازدهی

پس از انجام تمامی هفت تریک، هر بازیکن تعداد کارت‌هایی که در تریک‌ها برنده شده‌ است را محاسبه می‌کند. این کار بدون توجه به مقادیر امتیازی کارت‌ها صورت می‌گیرد. علاوه بر امتیازات کسب شده‌ در طول بازی، بازیکنی که بیشترین تریک‌ها را به دست آورده‌ باشد برای هر تریک مازاد 7، 1 امتیاز کسب می‌کند. به عبارت دیگر، بازیکن برای برنده شدن در 4 تریک، 1 امتیاز، 3 امتیاز برای 5 تریک، 5 امتیاز برای 6 تریک و 7 امتیاز برای 7 تریک کسب خواهد کرد.

اولین بازیکنی که به امتیاز 61 یا بیشتر برسد برنده بازی خواهد بود. بنابراین بازی می‌تواند با رو شدن‌‌ یک کارت امتیازی، یا در زمانی که یک تریک حاوی یک حکم امتیازدار برنده‌ شود، یا در پایان بازی و در زمانی که تعداد کارت‌های برنده شده‌ شمارش می‌شوند، پایان یابد.

انواع و عدم قطعیت‌ها

توضیحات ارائه شده‌ توسط کاتون تمام جزئیات مربوط به بازی را پوشش نمی‌دهند. طبق آنچه محتمل به نظر می‌رسد، تفسیرهای دیگری از بازی نیز امکان‌پذیر است. به عنوان مثال، دیوید پارلت نسخه‌ای از پینچ را منتشر کرده است که در جزئیات خود با آنچه در بالا ذکر شد متفاوت است. در ادامه با لیستی از عدم قطعیت‌ها رو به رو خواهید شد:

• کاتون در مورد نحوه انتخاب اولین دیلر چیزی نمی‌گوید. در نسخه آلمانی این بازی، اولف مارتین از پیشنهاد پارلت مبنی بر انتخاب اولین دیلر توسط کشیدن‌ کارت از دک بر زده‌ شده‌ را برمی‌گزیند. هر کسی که پایین‌ترین کارت را بکشد، اولین تقسیم کارت را انجام خواهد داد. برای این منظور، شاه بالاترین و آس‌ پایین‌ترین کارت محسوب می‌شوند. اگر دو کارت از یک رتبه کشیده‌ شوند، این کار مجددا انجام می‌شود. به گفته‌ پارلت، این روشی عادی برای تصمیم گیری در رابطه با انتخاب اولین دیلر در بازی‌های ورق پیش از قرن بیستم بوده است.
• مشخص نیست که دیلر باید در صورت چرخاندن کارت امتیازدار برای تعیین حکم امتیازی بگیرد یا خیر. در نسخه کاتون این تصور ایجاد می‌شود که فرصت گرفتن پاداش رو کردن کارت امتیازدار تنها برای برنده شدن در تریک است. در این صورت فقط کارت‌های امتیازداری که پس از تریک‌ها، از جمله تریک هفتم رو می‌شوند پاداش خواهند داشت. مشخص نیست در صورتی که هر هشت کارت رو شده دارای امتیاز باشند چه خواهد شد.
• هدایت‌گر تریک اول در نسخه کاتون مشخص نیست. فرض ما بر این است که غیر دیلر باید کارت اول را مانند اکثر بازی‌ها، هدایت کند. با این حال، این روند الگوی هدایت کارت توسط بازیکنی که حکم را رو می‌کند از بین خواهد برد. این روند نشانه‌ای بر این است که دیلر در واقع برای اولین کارت رو شده در صورتی که دارای امتیاز باشد پاداشی کسب نخواهد کرد.
• کاتون توضیح نمی‌دهد که بازیکن دوم چه محدودیت‌هایی را (در صورت وجود) باید رعایت کند. حداقل سه احتمال وجود دارد:
• همانطور که در بالا پیشنهاد شد، بازیکن دوم در صورت امکان باید کارتی از خال بازیکن اول را بازی کند. اگر نه، بازیکن دوم می‌تواند هر کارتی را بازی کند. با وجود این قانون، اگر اولین بازیکنی که یک کارت به تریک هدایت می‌کند حکم امتیازدار نداشته باشد، با بازی یک کارت غیر حکم نفر دوم را از کسب امتیاز بازمی‌دارد. به طور خاص، بهتر است خشت را در زمانی که حکم نیست هدایت کرده و تلاش کنید که بازیکن دوم مجبور به برد کارت 7 این خال در زمانی که امتیازی ندارد بشود.
• بازیکن دوم در صورت داشتن خال بازیکن اول، باید یا از همان خال کارتی بازی کرده یا حکم بازی کند. در غیر این صورت بازیکن دوم می‌تواند هر کارتی را بازی کند. این قانون در دو بازی دیگر که کاتون توضیح داده است یافت می‌شود: آل فورز و ماو (All Fours و Maw). به نظر می‌رسد در بیشتر بازی‌های کارتی موجود در کتاب وی، الزام پیروی از خال پیش‌فرض تمام بازی‌ها محسوب می‌شود. اجازه بازی با حکم برای بازیکن دوم در زمانی که کارتی از خال هدایت شده دارد کسب امتیاز با کارت‌های حکم امتیازدار را بسیار آسان می‌کند. به پیشنهاد دیوید پارلت این قانون بهترین بازی ممکن را ایجاد می‌کند؛ این ممکن است عمدتاً به دلیل ارزش‌گذاری متفاوت او برای کارت‌ها باشد (ادامه را ببینید).
• بازیکن دوم تحت هیچ محدودیتی نیست و می‌تواند هر کارتی را بازی کند. این بعید به نظر می‌رسد؛ با این حال از آنجایی که کاتون هیچ محدودیتی را ذکر نکرده است قابل فرض است.
• با توجه به نسخه ترجیحی پارلت، تمامی آس‌ها و کارت‌های چهره در صورتی که حکم نباشند باز هم دارای امتیاز هستند. (مانند کارت‌های دارای امتیاز در بازی آل فورز). با این حال این تفسیر بعید به نظر می‌رسد، زیرا کاتون در هر بخشی که در مورد امتیازدهی “آس و کت” نوشته است، کلمه “در حکم” را نیز اضافه کرده است. همچنین، حتی اگر تفسیر پارلت درست باشد، در این روند هفت خشت به عنوان یک استثنای ناخوشایند باقی می‌ماند؛ دلیل این امر این است که کاتون به صراحت نوشته است که “هفت در دست است؛ در صورتی که خشت حکم باشد.”
• ذکر کارت‌های امتیازدار با عبارت “در دست” در نقل قول بالا، عدم اطمینان بیشتری را ایجاد می‌کند. هنگامیکه یک حکم بازی شود، آیا امتیاز آن توسط برنده تریک به دست می‌آید یا بازیکنی که آن را “در دست” گرفته و در تریک بازی کرده است؟ ما فرض خود را بر روی اولی بنا نهاده‌ایم. این سوال تنها زمانی مطرح می‌شود که یک حکم امتیازدار توسط یک حکم بالاتر شکست بخورد. اگر امتیاز برای نگه داشتن کارت و بازی کردن با آن در حالی که حکم است محسوب شود، آس‌ها و کت‌ها همیشه برای بازیکنی که آن‌ها را در دست دارد، اگر موفق به بازی کردن با آن‌ها در زمانی که حکم هستند بشود، امتیاز به همراه خواهند داشت.
• پارلت خاطرنشان می‌کند که کاتون همواره بیان کرده است که بازی با یک بسته کامل 52 کارتی انجام می‌شود. با این حال، او پیشنهاد می‌کند که شاید انجام بازی پینیچ با یک بسته 32 کارتی، که در آن تمامی کارت‌های زیر 7 حذف شده‌اند، ارزشش را داشته باشد. در این گزینه، نسبت کارت‌های امتیازدار در دک بیشتر خواهد شد؛ بنابراین ممکن است منطقی باشد که هدف بازی را به مثلاً 91 (یک و نیم برابر در تخته کریبیج) یا بیشتر افزایش دهیم.