معرفی، آموزش و بررسی بازی کارتی اسپیدز (Spades)

اسپیدز یک بازی کارتی آمریکایی است که در آن خال پیک همیشه برنده است. این بازی به صورت گروهی و با دو، سه، چهارم یا شش بازیکن انجام می‌شود. در ادامه این مقاله به معرفی و آموزش انواع اسپیدز می‌پردازیم. پس همراه بیوکازینو باشید.

معرفی بازی اسپیدز

اسپیدز در دهه 1930 در ایالات متحده آمریکا اختراع شد و همچنان در آن کشور بسیار رایج است. این بازی تا همین اواخر به جز در چند مکان که نیروهای آمریکایی در آن مستقر بوده‌اند، در جاهای دیگر کمتر شناخته‌ شده‌ بود؛ به عنوان مثال در بخش‌هایی از آلمان. با این حال، از اواسط دهه 1990، اسپیدز به دلیل دسترسی آسان به آن در اتاق‌های بازی کارتی آنلاین در اینترنت، در سطح بین المللی محبوب شد. معرفی بازی‌های آنلاین و برگزاری مسابقات نیز منجر به استانداردسازی قوانین آن شده‌ است. اطلاعات این صفحه به گونه‌ای اصلاح شده‌اند که توضیحات اصلی مطابق با استاندارد پذیرفته‌ شده‌ این بازی باشد. پس از توضیحات اصلی، مجموعه‌ای از نسخه‌های متعدد این بازی ذکر شده‌اند که هنوز در بازی‌های دوستانه خارج از دنیای مجازی رایج هستند.

اسپیدز یک بازی ساده است که در آن خال پیک همیشه برنده است. این بازی اغلب به صورت گروهی توسط چهار بازیکن انجام می‌شود. انواع سه، دو یا شش نفره آن نیز وجود دارند.

اسپیدز برای چهار بازیکن

بازیکنان و کارت‌ها

این چهار بازیکن در گروه‌های ثابت قرار می‌گیرند و هم‌تیمی‌ها مقابل یکدیگر می‌نشینند. دیل و بازی در جهت عقربه‌های ساعت است.

در بازی از یک بسته استاندارد 52 کارتی استفاده‌ می‌شود. کارت‌ها، در هر خال، از بالاترین به پایین‌ترین به این ترتیب رتبه بندی می‌شوند: آس، شاه، بی‌بی، سرباز، 10، 9، 8، 7، 6، 5، 4، 3، 2.

دیل

اولین دیلر به طور تصادفی انتخاب می‌شود و نوبت دیل در جهت عقربه‌های ساعت می‌چرخد. کارت‌ها بر زده‌ می‌شوند و سپس به صورت تکی، به ترتیب در جهت عقربه‌های ساعت با شرروع از بازیکن سمت چپ دیلر تقسیم می‌شوند. این عمل تا زمانی که همه 52 کارت تقسیم شوند و همه 13 کارت داشته باشند، ادامه می‌یابد.

پیشنهاد دادن‌‌‌

در اسپیدز، هر چهار بازیکن عدد تعداد دست‌هایی را که کسب می‌کنند شرط بسته یا در واقع پیشنهاد می‌دهند. در هر تیم پیشنهادات دو هم‌تیمی با هم جمع می‌شود. مجموع آن، تعداد تریک‌هایی است که تیم باید برای کسب امتیاز مثبت، برنده شود. پیشنهاد دادن‌‌ با بازیکن سمت چپ دیلر شروع می‌شود و در جهت عقربه‌های ساعت دور میز ادامه‌‌ می‌یابد. همه باید یک عدد پیشنهاد دهند و در تئوری هر عددی از 0 تا 13 مجاز است. برخلاف سایر بازی‌های دارای بخش پیشنهاد، هیچ الزامی برای بالاتر بودن شرط پیشنهادی از شرط قبلی وجود ندارد. بازیکنان مجاز به پاس نوبت خود نیستند.

پیشنهاد دور دومی ندارد. پیشنهادات پس از ارائه قابل تغییر نیستند. مثال: جنوب دیل می‌کند، غرب 3 را شرط می‌بندد، شمال 1 را شرط می‌بندد و شرق 4. پیشنهاد جنوب نیز 4 است. هدف شمال و جنوب برای کسب امتیاز، برنده شدن حداقل 5 تریک (4+1) است. شرق و غرب نیز سعی خواهند کرد حداقل 7 تریک (4+3) را به دست آورند.

پیشنهاد 0 تریک به عنوان نیل (Nil) شناخته می‌شود. این اعلانی است که نشان می‌دهد بازیکنی که پیشنهاد نیل را ارائه می‌دهد در طول بازی برنده هیچ دستی نخواهد بود. در صورت موفقیت این اعلان، یک جایزه اضافی و در صورت شکست، برای آن جریمه در نظر گرفته‌ شده‌ است. هدف گروهی نیز برنده شدن تعداد تریک‌های پیشنهادی شریک بازیکنی است که نیل را اعلام کرده است. پیشنهاد بر روی عدم گرفتن هیچ دستی در بازی بدون پیشنهاد صفر (نیل) امکان پذیر نیست. اگر نمی‌خواهید پاداش یا جریمه نیل نسیب شما شود، باید حداقل بر روی ۱ شرط ببندید.

برخی از بازیکنان اجازه پیشنهاد بلایند نیل (Blind nil) را نیز می‌دهند. بلایند نیل یک شرط بر روی صفر است که قبل از این‌که بازیکن به کارت‌های خود نگاه کند، اعلام می‌شود. پس از این که همه پیشنهاد دادند و قبل از اولین لید، پیشنهاد دهنده می‌تواند دو کارت را با شریک خود مبادله کند. پیشنهاد دهنده دو کارت را رو به پایین کنار می‌گذارد. شریک او آن‌ها را برمی‌دارد و در ازای آن دو کارت رو به پایین به وی پس می‌دهد. معمولاً توافق بر این است که بلایند نیل فقط توسط بازیکنی پیشنهاد شود که تیمش با حداقل 100 امتیاز اختلاف در حال باختن بازی است.

بازی کردن دست

بازیکنی که در سمت چپ دیلر است می‌تواند تریک را با هر کارتی به جز پیک آغاز کند. هر بازیکن، در نوبت خود، در جهت عقربه‌های ساعت بازی می‌کند و در صورت امکان باید از آن خال پیروی کند. اگر بازیکن نتواند از خال هدایت شده‌ پیروی کند، می‌تواند هر کارت دیگری را بازی کند. دستی که در آن پیک بازی شده‌ باشد به بالاترین کارت خال پیک می‌رسد. اگر پیک بازی نشده‌ باشد، کارت برنده، بالاترین کارت خال لید شده‌ خواهد بود. برنده هر تریک، آغازگر تریک بعدی خواهد بود. نمی‌توان با پیک تریک را آغاز کرد مگر این‌که:

بازیکن دیگری پیک بازی کرده‌ باشد (در یک دست هدایت شده‌ با یک خال دیگر)
یا بازیکن لیدر (هدایت‌گر) چیزی جز پیک در دست نداشته باشد.

بازی کردن اولین پیک به رها کردن پیک یا (Breaking spades) معروف است.

نحوه امتیاز دهی

تیمی که حداقل به اندازه شرط خود تریک برنده شود، امتیازی معادل 10 برابر میزان پیشنهاد دریافت می‌کند. تریک‌های اضافی (اورتریک) هر کدام یک امتیاز اضافی ارزش دارند.

قانون سندبگ یا کیسه شن (sandbagging rule): اورتریک‌ها در اصطلاح عامیانه به عنوان بگ یا کیسه (Bags) شناخته می‌شوند. فردی که (در چندین دیل) ده بگ یا بیشتر جمع کند، 100 امتیاز از مجموع امتیاز خود را از دست می‌دهد. هر بگی پس از ده، به چرخه بعدی ده اورتریک منتقل می‌شود. یعنی اگر به بیست اورتریک برسید، 100 امتیاز دیگر را از دست خواهید داد. (توجه: لازم نیست حساب تریک‌ها را به طور جداگانه یادداشت کنید زیرا مجموع اورتریک‌های گرفته‌ شده‌ در صورت مثبت بودن‌ در رقم نهایی امتیاز تیم ظاهر می‌شوند).

مثال: فرض کنید تیمی که امتیازش 337 است، 5 تریک شرط ببندد. اگر آن‌ها 7 تریک را ببرند 52 امتیاز می‌گیرند و امتیاز آن‌ها به 389 می‌رسد. اگر 8 تریک را ببرند 53 امتیاز می‌گیرند اما 100 امتیاز از دست می‌دهند زیرا اکنون 10 بگ دارند و امتیاز آن‌ها 290 می‌شود (100-53+337). در صورت پیروزی در 9 تریک، امتیاز 54 را به دست می‌آورند و 100 امتیاز از دست می‌دهند و امتیاز آن‌ها به 291 می‌رسد.

اگر یک تیم نتواند پیشنهاد خود را محقق کند، به ازای هر تریکی که شرط بسته 10 امتیاز از دست می‌دهد.

اگر پیشنهاد نیل موفقیت آمیز باشد، طرف پیشنهاد دهنده نیل، 100 امتیاز دریافت می‌کند. این علاوه بر امتیاز کسب شده‌ (یا کسر شده‌) توسط هم تیمی پیشنهاد دهنده، برای تریک‌هایی است که برنده‌ شده‌اند. اگر پیشنهاد نیل شکست بخورد (یعنی پیشنهاد دهنده حداقل یک تریک برنده شود) طرف پیشنهاد دهنده 100 امتیاز از دست می‌دهد. با ایین حال همچنان هر امتیازی را که برای شرط هم تیمی وی به دست آورده‌ است دریافت می‌کنند.

قاعده معمول این است که وقتی یک پیشنهاد نیل با شکست مواجه ‌شود، تریک‌هایی که پیشنهاد دهنده نیل به دست می‌آورد، برای تحقق شرط هم تیمی او حساب نشوند. این تریک‌ها در عوض به‌عنوان بگ برای کل تیم محسوب خواهند شد.

پیشنهاد بلایند نیل دو برابر یک نیل معمولی امتیاز می‌گیرد. یعنی در صورت موفقیت 200 امتیاز و در صورت شکست 200 امتیاز از تیم کسر می‌شود. تیمی که ابتدا به امتیاز 500 برسد برنده بازی است. اگر هر دو طرف در یک دیل به امتیاز 500 برسند، طرفی که امتیاز بالاتری داشته باشد برنده می‌شود.

مطالب مرتبط: معرفی و بررسی بازی کارتی سیپ (Seep)

انواع اسپیدز برای چهار بازیکن

قوانین دنیس جی بارمور

دنیس جی بارمور زمانی برای کسب اطلاعات درباره باشگاه‌ها و تورنمنت‌های Spades، Bid Whist و Pinochle در ایالات متحده، فهرست پستی راه‌اندازی کرده بود. او توضیحات زیر را از نوعی از بازی که به طور گسترده توسط آمریکایی‌های آفریقایی تبار بازی می‌شود، ارائه کرده است. قوانین بازی مانند اسپیدز اصلی (شرح داده‌ شده‌ در بالا) هستند، اما با تفاوت‌های زیر:

کارت: بازی با یک دست استاندارد با دو جوکر مجزا بازی می‌شود. 2 های گشنیز و دل از بسته کارت حذف می‌شوند و 52 کارت باقی می‌مانند. دو جوکر بالاترین حکم هستند. اگر یکی رنگارنگ و دیگری ساده باشد، جوکر رنگارنگ بالاتر است. اگر بسته‌ شما جوکرهای یکسانی دارد، روی یکی از آن‌ها بنویسید “BIG” و آن را بالاتر در نظر بگیرید. سومین حکم برتر، دو پیک است. بنابراین رتبه بندی کارت‌های خال حکم به شکل زیر است:

جوکر بزرگ، جوکر کوچک، 2، آس، شاه، بی بی، سرباز، 10، 9، 8، 7، 6، 5، 4، 3.

در زمان پیروی از خال، جوکرها به عنوان پیک به حساب می‌آیند.

پیشنهاد دادن‌‌ در این نسخه به صورت گروهی انجام می‌شود که در قسمت انواع پیشنهاد توضیح داده‌ شده‌ است.

هدایت کردن: پس از پیشنهاد، دیلر اولین دست را آغاز می‌کند. او می‌تواند دست را با هر کارتی از هر خالی آغاز کند. در طول بازی، هر کارتی می‌تواند هدایت‌گر یک دست باشد. برای شروع دست با پیک لازم نیست منتظر بمانید تا پیک‌ها بازی شوند. (Breaking spades)

پیشنهاد بلایند

هیچ پیشنهاد صفر یا بلایندی در بازی وجود ندارد. اما یک تیم می‌تواند یک پیشنهاد بلایند هفت را پیشنهاد دهد؛ مشروط بر این‌که هیچ یک از آن‌ها هنوز به کارت های خود نگاه نکرده باشند. این کار امتیاز را دوبرابر و به 140 در صورت موفقیت، و 140- در صورت شکست تغییر می‌دهد. اگر یک اورتریک کند، طبق معمول هر دست یک شمرده‌ می‌شود.

از نظر تئوری می‌توان بر روی اعداد بلایند بالاتر نیز برای دو برابر امتیاز شرط بست: پیشنهاد بلایند 8، ارزشی برابر با 160 دارد. بلایند 9 نیز، 180 امتیازی است و به همین ترتیب. با این حال، چنین شرط‌هایی سودمند نخواهند بود، به جز زمانی که در صورت تحقق، به شما امتیاز کافی برای بردن‌ بازی را بدهند.

قوانین نیویورک

کریستین آ. باکستر نوعی از بازی را توضیح داده‌ است که در شهر نیویورک محبوب است. دو جوکر در بازی گنجانده شده‌ و 2های گشنیز و دل از دست حذف می‌شوند. ارزش حکم‌ها از بالا به پایین عبارت است از:

جوکر بزرگ (قرمز)، جوکر کوچک (سیاه)، 2 خشت، 2 پیک، آس، شاه، بی بی، سرباز، 10، 9، 8، 7، 6، 5، 4، 3.

توجه داشته باشید که در زمان پیروی از خال، جوکرها و دو خشت پیک به حساب می‌آیند.

مطابق توضیحات بی.کی رد، بسیاری از بازیکنان 2 گشنیز را به عنوان پایین‌ترین گشنیز نگه می‌دارند و در عوض هر دو کارت 2 قرمز را از بازی حذف می‌کنند. بسیاری افراد جوکر سیاه و پس از آن جوکر قرمز را به عنوان بالاترین حکم حساب می‌کنند. به این ترتیب کارت‌های حکم به این صورت رتبه بندی می‌شوند: جوکر بزرگ (سیاه)، جوکر کوچک (قرمز)، 2 خشت، 2 پیک، آس، شاه و..

دیلر کارت‌ها را بر می‌زند. بازیکن سمت راست دیلر دست را کات می‌کند و به هر بازیکن 13 کارت داده‌ می‌شود. گاهی اوقات از “کات فرانسوی (French cut)” استفاده می‌شود که به این شرح است. پس از این‌که دیلر کارت‌ها را بر زد بازیکن سمت راست او کارت‌ها را به چهار قسمت تقسیم کرده و رو به پایین قرار می‌دهد. سپس کارت بالایی هر دسته را برمی‌گرداند.

به هر بازیکن یکی از این کارت‌ها داده‌ می‌شود. کسی که کارت‌ها را تقسیم کرده تصمیم می‌گیرد چه کسی چه کارتی را دریافت کند. سپس با جمع شدن‌‌‌ چهار بخش کوچک‌تر(بدون چهار کارت تقسیم شده‌)، بسته کارت‌ها دوباره و بدون بر زدن‌‌ مجدد تشکیل می‌شود. این کارت‌ها ‌هم‌زمان و به روش معمول تقسیم می‌شوند. تقسیم کارت‌ها از بازیکن سمت چپ دیلر شروع می‌شود و به دیلر ختم می‌شود. به این ترتیب همه 13 کارت خواهند داشت و هر بازیکن یک کارت دارد که برای همه شناخته‌ شده‌ است.

ساز و کار پیشنهاد دادن‌

پیشنهاد دادن‌ به صورت گروهی انجام می‌شود. این کار با رقیب دیلر شروع می‌شود. شرکا می‌توانند در مورد تخمین خود از نتایج با یکدیگر گفتگو کنند. مثلاٌ این که فکر می‌کنند چه تعداد “تریک” یا “بوک (book)” (تریک حتمی) و چه تعداد تریک “محتمل” (تریک‌های اضافی که ممکن است برنده شوند یا نشوند) را می‌توانند ببرند. بر این اساس، آن‌ها بر سر پیشنهاد دادن‌ تیمی توافق می‌کنند. هنگامی که تیم رقیب دیلر پیشنهاد داد، تیم دیلر بر سر شرط خود به روشی مشابه توافق می‌کند. همه مکالمات توسط همه بازیکنان شنیده‌ خواهند شد؛ بنابراین تیم دیلر نیز ممکن است تحت تأثیر بحث تیم رقیب قرار بگیرد. حداقل شرط برای هر تیم 4 و حداکثر 10 است. هیچ پیشنهاد نیلی در این نسخه از بازی وجود ندارد.

گروهی که با اختلاف حداقل 100 امتیاز در حال باختن است، می‌تواند تصمیم بگیرد که به کارت‌های خود نگاه نکند و پیشنهاد بلایند ببندد. حداقل پیشنهاد بلایند 6 تریک است. یک پیشنهاد بلایند در صورت موفقیت دو برابر جایزه دارد اما در صورت باخت فقط به صورت تکی امتیاز از دست می‌دهد. پس از توافق بر روی یک پیشنهاد بلایند، ‌هم‌تیمی‌ها کارت‌های خود را برمی‌دارند و به آن‌ها نگاه می‌کنند. اگر گمان کنند می‌توانند حداقل 10 تریک را برنده شوند، می‌توانند از پیشنهاد بلایند خود صرف نظر کرده و 10 تریک به جای آن شرط ببندند. اما در این شرایط در صورت برد، جایزه دیگر دوبل نخواهد بود. (200 به جای 400 برای شرط 10).

بازیکن سمت چپ دیلر اولین دست را آغاز می‌کند. در سه تریک اول نمی‌توان دست را با پیک شروع کرد، مگر این‌که خال پیک توسط بازیکنی که با پیک بر یک خال دیگر غلبه کرده، “آزاد” شده‌ باشد. از تریک چهارم به بعد می‌توان یک دست را با هر کارتی آغاز کرد.

بردن‌ پیشنهاد و امتیازات

برای موفقیت یک پیشنهاد معمولی (غیر بلایند) از 4 تا 9، تیم باید برنده شرط بندی بر روی تعداد تریک‌ها باشد. این تیم می‌تواند یک یا دو اورتریک (سندبگ) هم برنده شود، اما بیشتر از آن مجاز نیست. در صورت تحقق یک پیشنهاد، آن‌ها 10 برابر مقدار پیشنهادی خود جایزه می‌گیرند و هیچ امتیاز اضافی برای اورتریک وجود نخواهد داشت. اگر تیم تریک‌های کمتری نسبت به پیشنهاد خود به دست آورد، یا سه سندبگ یا بیشتر برنده شود، ست می‌شود و در این صورت به ازای هر پیشنهاد تریک 10 امتیاز از دست می‌دهد.

برای پیشنهاد 10 تایی غیر بلایند، اگر تیم 10، 11 یا 12 تریک را برنده شود، 200 امتیاز کسب می‌کند. اگر شرط 10 بسته‌ شده‌ باشد و تمام 13 تریک را ببرند، کل بازی را برنده می‌شوند. اگر در کمتر از 10 تریک برنده شوند، 200 امتیاز از دست می‌دهند. تیمی که هر 13 تریک را ببرد، بوستون نامیده‌ می‌شود و “حق افتخار (bragging right)” به دست می‌آورد. این مورد حتی اگر آن‌ها شرطی کمتر از 10 بسته‌ باشند نیز صدق می‌کند. در این شرایط آن‌ها ست می‌شوند و برای برد اورتریک‌های فراتر از حد مجاز، امتیاز منفی معادل شرط پیشنهادی خود را دریافت می‌کنند.

در مورد پیشنهاد بلایند، اگر تیم در تعداد تریک‌، حداقل به اندازه شرط خود برنده شود، دو برابر شرط پیشنهادی غیر بلایند امتیاز کسب می‌کند. هیچ محدودیتی در مورد تعداد سندبگ‌ها وجود ندارد. یک پیشنهاد 10 بلایند موفق 400 امتیاز دریافت می‌کند. اگرچه تیمی که پیشنهاد بلایند ‌داده و سپس از آن صرف نظر کرده و یک پیشنهاد غیر بلایند 10 را جایگزین آن ‌کند، فقط 200 امتیاز می‌گیرد. اگر تیم تریک کمتری نسبت به شرط خود برنده شود، پیشنهاد بلایند شکست می‌خورد. در این مورد امتیاز منفی دوبل حساب نمی‌شود. آن‌ها فقط 10 امتیاز به ازای هر تریک پیشنهاد خود برای یک شرط بلایند بین 6 به 9 یا 200 امتیاز برای یک پیشنهاد بلایند 10، از دست می‌دهند.

دست اول یک بازی جدید معمولاً بدون پیشنهاد دادن‌ انجام می‌شود. تیم‌ها فقط برای بردن‌ تعداد تریک‌های بیشتر بازی می‌کنند و به ازای هر تریک 10 امتیاز کسب می‌کنند. اگر تیمی دو بار پشت سر هم ست شود، بدون توجه به امتیازات، کل بازی را می‌بازد. اگر هر دو تیم در دو دیل متوالی ست شوند، تیمی که امتیاز بالاتری داشته باشد برنده می‌شود. مطابق توضیحات بی.کی. رد، در نوعی از بازی، یک تیم با دو ست متوالی بازنده نمی‌شود اما اگر سه بار متوالی ست شود، کل بازی را می‌بازد.

اگر بازی با بوستون یا تیمی که دو بار متوالی شکست بخورد به پایان نرسد، اولین تیمی که 500 امتیاز یا بیشتر را کسب کند برنده است. اگر هر دو در یک دیل به این امتیاز دست یابند، تیمی که امتیاز بالاتری داشته باشد برنده بازی خواهد بود. اگر‌ تساوی در امتیاز 500 یا بیشتر باشد، باید بازی در دست‌های بیشتر ادامه یابد تا زمانی که تساوی شکسته شود.

انواع دیگر بازی

در این‌جا چند نوع دیگر از بازی که بیشتر توسط تئودور هوا شرح داده‌ شده‌اند، ذکر می‌شوند. بن میلر نیز اطلاعاتی در مورد نسخه‌های بدون حکم و نیل دوبل را ارائه کرده است. جفری جاکوبز هم انواع دیگری از بازی را ثبت و گزارش کرده است.

تنوع در کارت‌ها و رتبه بندی آن‌ها

در برخی از نسخه‌های اسپیدز، برخی یا همه چهار کارت 2 به بالاترین کارت‌های خال پیک ارتقاع داده‌ می‌شوند. این کارت‌ها به ترتیب مشخصی رتبه‌بندی می‌شوند و به عنوان پیک در نظر گرفته‌ می‌شوند. بقیه کارت‌ها مانند حالت عادی رتبه بندی می‌شوند.

اسپیدز را می‌توان‌‌ با یک بسته 54 کارتی (بسته استاندارد 52 تایی بعلاوه 2 جوکر قابل تشخیص) بازی کرد. در این مورد، دو جوکر با ترتیب خاصی، به‌عنوان دو کارت بالای خال پیک محسوب می‌شوند. اگر از جوکرها استفاده شود و هیچ کارتی حذف نشود، در پایان دیل دو کارت باقی می‌مانند که به دیلر داده‌ می‌شوند. دیلر پس از بررسی تمام 15 کارت، هر دو کارت را رو به پایین قرار داده‌ و مردود می‌کند. در نوعی از بازی دو کارت اضافی به جای دیلر به دارنده 2 گشنیز داده‌ می‌شود. در نوعی از بازی نیز مردود کردن‌ کارت‌ها پس از پیشنهاد دادن‌‌ صورت می‌گیرد.

جفری جیکوبز گونه‌ای از بازی را شرح داده‌ است که در آن از یک بسته با دو جوکر استفاده‌ می‌شود. اما در این مورد، دو کارت باقی‌مانده‌ در پایان دیل به طور پنهانی کنار گذاشته‌ می‌شوند و هیچ‌کس نمی‌تواند تا بعد از بازی به آن‌ها نگاه کند. این عمل عنصر عدم اطمینان را به بازی اضافه می‌کند؛ زیرا گاهی اوقات یک حکم رده بالا به طور غیرمنتظره‌ای خارج از بازی قرار می‌گیرد.

مایکل میچل نوعی از بازی با 54 کارت را شرح داده‌ است که در آن دو کارت باقیمانده پس از دیل نصیب تیمی می‌شود که تعداد تریک‌های بیشتری را برده‌‌‌ باشد. آن‌ها می‌توانند توافق کنند که هر کدام یک کارت بگیرند یا این‌که یک بازیکن هر دو کارت را بگیرد. اگر تیم‌ها بر روی تعداد مساوی تریک شرط ببندند، برای مثال هر کدام شش دست، هر تیم یکی از کارت‌های باقی مانده را دریافت می‌کند. بازیکنان هر تیم بین خودشان تصمیم می‌گیرند که کدام عضو هرگروه باید آن را دریافت کند. در قبال هر دو کارت، بازیکنانی که کارت‌های اضافی را گرفته‌اند، کارت‌های ناخواسته را به جای آن رو به پایین کنار می‌گذارند. به این ترتیب قبل از شروع بازی، دست‌های خود را به 13 کارت بر می‌گردانند.

پاس دادن‌‌ کارت

در نوعی از بازی قبل از پیشنهاد دادن‌، هر بازیکن سه کارت رو به پایین به هم‌تیمی خود می‌دهد. کارت‌ها به طور هم‌زمان پاس داده‌ می‌شوند. بازیکنان باید قبل از این‌که بدانند چه کارت‌هایی را دریافت می‌کنند، تصمیم بگیرند که چه کارت‌هایی را پاس بدهند.

انواع پیشنهاد دادن‌‌ در بازی اسپیدز

پیشنهاد دادن‌ تیمی

در نوعی از بازی به جای این‌که بازیکنان محدود به پیشنهاد دادن‌ در نوبت خود باشند، هر تیم از طریق فرآیند بحث و گفتگو بر روی یک شرط توافق می‌کند. ابتدا رقیب دیلر با پیشنهاد موافقت می‌کند. بازیکنان این گروه در مورد تعداد تریک‌هایی که انتظار بردن‌ آن‌ها را دارند، بر اساس کارت‌هایشان گفتگو می‌کنند. میزان مشخصی از شوخی در مورد “شایدها” و عدم قطعیت در کلام مجاز است. با این وجود بیان اطلاعات خاص در مورد کارت‌های موجود مجاز نیست. به عنوان مثال شما مجاز به گفتن‌ “من می‌دانم که می‌توانم در 4 دست برنده شوم، ممکن است بتوانم 6 دست هم به دست بیاورم” هستید؛ اما مجاز نیستید بگویید “من یک جفت کارت بالای دل و یک پیک دارم”. پس از طی این مراحل، پیشنهاد توافق شده‌ یادداشت می‌شود. سپس طرف مقابل در مورد شرط خود به همان شیوه موافقت می‌کند.

در نوعی از بازی هر تیم باید حداقل بر روی 4 دست شرط ببندد. اگر بازیکنی شرط صفر ببندد، شریک او باید حداقل بر روی 4 دست شرط بندی کند.

در نوعی از بازی پس از این‌که هر تیم در مورد شرط اولیه خود به توافق رسید، با شروع از تیمی که اولین پیشنهاد را داده‌ است، به تیم‌ها فرصت داده‌ می‌شود که شرط خود را ریز کنند.

در نوعی از بازی، مجموع شرط‌های دو طرف نباید به 13 تریک برسد. این باعث می‌شود که هر دو تیم نتوانند با هم شرط خود را محقق کنند.

پیشنهاد دور میز

روش پیشنهاد دادن‌ شرح داده شده در بخش آغازین مقاله در بالا، به عنوان پیشنهاد دادن‌ “میز گرد” شناخته‌ می‌شود. در‌ این نوع از شرط بندی معمولاً صحبت مجاز نیست و یک بازیکن فقط می‌تواند یک عدد را بیان کند. در‌ نوعی از این بازی، دیلر خودش به جای بازیکن سمت چپ بازی را شروع می‌کند.

در نوعی از پیشنهاد دادن‌‌ میز گرد، هیچ کس نمی‌تواند بر روی 1 شرط ببندد. برای مثال ممکن است اولین بازیکن گروه بگوید x دست برنده خواهد شد. در این صورت شرط نهایی باید x یا حداقل x + 2 باشد. همچنین نوعی از بازی نیز وجود دارد که در مورد این‌که آیا پیشنهاد “صفر” باید لزوماً به عنوان پیشنهاد نیل تفسیر شود یا خیر، قوانین متفاوتی وجود دارد.

در پیشنهاد دادن‌ دور میز، برخی از بازیکنان اجازه‌ می‌دهند که شرط بندی در دور دوم هم ادامه پیدا کند. در‌ این دور هر طرف می‌تواند شرط خود را ریز کند. در دور دوم، پیشنهاد دادن دقیقاً مانند شرط بندی بازی تیمی پیش می‌رود. پیشنهاد دادن‌ در این دور از سمت همان بازیکنی شروع می‌شود که پیشنهاد دادن‌ دور میز را آغاز کرده‌ است.

دستی که بر روی خود پیشنهاد می‌دهد (the hand that bids itself)

در نوعی از بازی در اولین دیل از یک بازی اسپیدز، پیشنهاد دادن‌ وجود ندارد. کارت‌ها به روش معمول بازی می‌شوند و هر تیم برای هر دست 10 امتیاز کسب می‌کند. به نظر نمی‌رسد این قانون چندان خوبی باشد زیرا تاثیر مهارت در بازی را کاهش می‌دهد و هیچ چیز را جایگزین آن نمی‌کند. با این حال به گزارش جفری جاکوبز برخی تمایل دارند به این روش بازی کنند.

اقدامات / پیشنهاد‌های ویژه

در انواع پیشنهاد یا اقدامات ویژه‌ای که بازیکن در طی نوبت شرط بندی خود مجاز به انجام آن‌هاست، تنوع زیادی وجود دارد. برخی از این گزینه‌ها در زیر ذکر شده‌اند.

دیل اشتباه (Misdeal)

دیل اشتباه می‌تواند توسط هر بازیکنی که دستش شرایط خاصی داشته باشد، اعلام شود. معیارهای یک دیل اشتباه متفاوت هستند. رایج ترین قانون این است که بازیکنی که پیک در دست نداشته باشد می‌تواند آن را اعلام کند. برخی به دست حاوی یک پیک و همچنین 7 کارت هم‌خال یا یک دست بدون کارت عکس نیز اجازه اعلام یک دیل نادرست می‌دهند. زمانی که دیل نادرست توسط هر بازیکنی اعلام شود، کارت‌ها انداخته‌ می‌شوند و یک دست جدید توسط همان دیلر تقسیم می‌شود.

عموماً اعلام دیل اشتباه تا قبل از این‌که شریک یک بازیکن اطلاعاتی در مورد دست خود فاش کند، مجاز است. اما در نوعی از بازی مشورت محدود با هم‌تیمی در شرایط شرح داده‌ شده‌ مجاز است: یک بازیکن می‌تواند بپرسد: “آیا باید یک دیل اشتباه اعلام کنم؟” شریک او می‌تواند به این سوال پاسخ مثبت یا منفی بدهد. اما نمی‌تواند هیچ اطلاعات دیگری در مورد دست خود فاش نکند. پاسخ هم‌ تیمی نیز الزام آور نیست.

نیل / بلایند نیل

این اصطلاحات قبلاً شرح داده‌ شده‌اند. نیل گاهی اوقات به نام Naught شناخته می‌شود. نیل و بلایند نیل گاهی به جای 100 و 200 امتیاز، 50 و 100 امتیاز دارند. گاهی اوقات جریمه از دست دادن‌ پیشنهاد بلایند نیل، فقط نصف امتیاز بردن‌ آن است (یعنی 100+/50- یا 200+/100-). اگر برنده شدن یک بلایند نیل 100 امتیاز ارزش داشته باشد، تنها زمانی مجاز به پیشنهاد آن هستید که تیم شما حداقل 100 امتیاز عقب باشد. در نوعی از بازی وقتی نیل پیشنهاد شود، پیشنهاد دهنده باید یک کارت را با شریک خود مبادله کند.

در نوعی دیگر از بازی در یک بلایند نیل، پاس دادن‌ کارت مجاز نیست. یکی دیگر از نسخه‌های محتمل در بازی این است که اگر شما پیشنهاد بلایند نیل را ارائه دهید، باید یک کارت خود را به شریکتان بدهید. در ادامه می‌توانید خال کارت جایگزین را که می‌خواهید پس داده‌ شود، مشخص کنید. شریک هنگام بازگرداندن کارت این موضوع را در نظر می‌گیرد، اما مجبور نیست خالی را که درخواست کرده‌اید به شما بدهد.

در نوعی از بازی اگر پیشنهاد نیل شکست بخورد، تریک‌هایی که پیشنهاد دهنده‌ به دست آورده‌ برای هم‌ تیمی او به حساب می‌آیند. گاهی این تریک‌ها به عنوان سندبگ برای شریک او محاسبه می‌شوند. در نوعی از بازی برای کیسه‌های شن جریمه‌ای در هنگام بازی بلایند نیل وجود ندارد. در نوعی دیگر از بازی اگر یکی از اعضای یک تیم پیشنهاد نیل را ببازد، شرط شریک او نیز به طور خودکار به شکست می‌انجامد.

بلایند 6

بلایند 6 باید قبل از این که هر یک از طرفین به کارت‌های خود نگاه کنند، توسط یک طرف اعلام شود. اگر آن تیم دقیقاً 6 دست را ببرد 120 امتیاز می‌گیرد. اگر آن تیم هر تعداد دست دیگری را ببرد 120 امتیاز از دست می‌دهند. در نوعی از بازی  برای برنده شدن در بلایند 6، باید حداقل 6 دست برنده شوید. در نوع دیگری از بازی یک بلایند 6 بازنده فقط 60 امتیاز از دست می‌دهد نه 120. شرط‌های بالاتر نیز ممکن است مجاز باشند. بلایند 7 برای 140، بلایند 8 برای 160 و غیره. در نوعی از بازی بلایند 7 حداقل میزان پیشنهاد بلایند است.

10 برای 200

اگر یک طرف دقیقاً 10 دست برنده شود، 200 امتیاز می‌گیرد و اگر هر تعداد دست دیگری ببرد، 200 امتیاز از دست می‌دهد. برخی از بازیکنان ‌طوری بازی می‌کنند که برای بردن‌ 10 به 200 باید حداقل 10 دست برنده‌ شوید. در نوع دیگری از بازی هر شرط 10 به طور خودکار یک شرط 10 به 200 محسوب می‌شود. در بعضی مناطق شرط 10 برای 200 را 10 به 2 می‌نامند (که در برگه امتیاز 10-4-2 نوشته می‌شود). راه دیگر برای ثبت امتیاز 200، نوشتن دو صفر است که از بالا به هم وصل شده‌اند. این نوع از نحوه بازی “چرخ (wheels)” نامیده‌ می‌شود، زیرا قرار است صفرها شبیه به چرخ قطار باشند.

مون یا بوستون  (Moon or Boston)

این اصطلاح اشاره به شرطی برای بردن‌ تمام 13 دست دارد و 200 امتیاز با خود به همراه دارد. اگر شرط گذار نتواند تمام تریک‌ها را ببرد 200 امتیاز از دست می دهد. اگر بازی با 10 به 200 در حال انجام باشد، مون یا بوستون 500 امتیاز دارد. در نوعی از بازی یک شرط موفقیت‌آمیز مون به طور خودکار برنده بازی است (که اگر امتیاز منفی داشته باشید حتی بهتر از امتیاز 500 است).

بلایند مون (Blind Moon)

این شرطیست برای بردن‌ تمام 13 تریک، قبل از این‌ که هر یک از طرفین به کارت‌های خود نگاه کنند. اگر پیشنهاد محقق شود 400 امتیاز می‌ارزد و در صورت شکست 400 امتیاز از دست می‌دهد.

پیشنهاد بدون حکم

این‌ نوع شرط شباهتی به پیشنهاد دادن بدون حکم در بریج، 500 و غیره ندارد. پیک‌ها همچنان حکم هستند. با این حال بازیکنی که بر روی تعدادی تریک “بدون حکم” شرط می‌بندند، تضمین می‌کنند که که هیچ دستی را با پیک برنده نشوند. مگر زمانی که آن دست با پیک هدایت شده باشد. شما فقط در صورتی مجاز به پیشنهاد “بدون حکم” هستید که حداقل یک پیک در دست داشته باشید. ارزش این شرط در صورت برنده شدن، دو برابر شرط پیشنهادی معمولی برای آن تعداد تریک است. جریمه این است که اگر ببازید دو برابر یک شرط معمولی مجازات می‌شوید. (برخی با جریمه معادل شرط معمولی بازی می‌کنند اما این کار توصیه نمی‌شود). شرط “بدون حکم” مستلزم توافق با شریک است.

شخصی که می‌خواهد شرط “بدون حکم” ببندد از شریک خود می‌پرسد: “می‌توانی از پس یک شرط بدون حکم برآیی؟” و شریک پاسخ می‌دهد “بله” یا “خیر”. شرط را می‌توان بلایند کرد و ارزش آن را تا سه برابر پاداش پایه افزایش داد. حداقل تعداد تریکی که می‌توان در “بدون حکم” شرط بست معمولاً یک عدد کمتر از حداقل مورد نیاز برای یک شرط بلایند معمولی تعیین می‌شود. پیشنهاد ” بلایند بدوم حکم” معمولاً از روی استیصال است و فقط زمانی مجاز است که تیم خیلی عقب باشد. برای مثال بیش از 400 در یک بازی 1000 امتیازی. شکست در یک شرط بلایند بدون حکم باید به اندازه برنده شدن هزینه داشته باشد، یعنی سه برابر پاداش پایه شرط. با این حال، برخی از افراد تنها با جریمه پایه یا دوبل بازی می‌کنند.

دابل نیل (Double Nil)

این پیشنهادی است که در آن هر دو شریک به طور همزمان نیل بازی می‌کنند. یک شریک می‌تواند این شرط را پیشنهاد کند و اگر طرف دیگر موافقت کرد، آن را بازی کنند. امتیاز در صورت موفقیت 500 (یا برای برخی، برد خودکار کل بازی) است. در صورتی که هر یک از اعضای تیم یک دست برنده شود، پیشنهاد شکست می‌خورد. جریمه آن 250 یا 500 یا باخت کل بازی تعیین می‌شود. علاوه بر این، اگر هر دو طرف یک دست برنده شوند، حریف آن‌ها 100 امتیاز دریافت می‌کند.

پیشنهاد دابل نیل فقط برای تیمی مجاز است که بسیار عقب است، به عنوان مثال بیش از 400 در یک بازی 1000 امتیازی. پیشنهاد دابل نیل در چند حالت مجاز است. در صورت موفقیت، شرط گذاران کل بازی را برنده می‌شوند. در‌ غیر این صورت حریف آن‌ها برنده بازی است. در نوعی از بازی وقتی یک تیم شرط دابل نیل می‌بندد، هر بازیکن تیم به طور همزمان دو کارت را قبل از شروع بازی به شریک خود می‌دهد.

بمو (Bemo)

بمو تیم را متعهد می‌کند که شش دست اول را برنده شود. این تعهد جدا از پیشنهاد دادن عادی بازی است. تیم در صورت موفقیت 60 امتیاز اضافی دریافت می‌کند و در غیر این صورت 60 امتیاز را از دست می‌دهد. بیگ بمو یا بموی بزرگ (Big bemo) نیز به همین ترتیب تیم شرط گذار را متعهد می‌کند که 9 دست اول را برنده شود. اگر موفق شوند 90 امتیاز می‌گیرند و در غیر این صورت 90 امتیاز از دست می‌دهند.

انواع روش‌های بازی کردن کارت

در نوعی از بازی دیلر ابتدا به جای بازیکن سمت چپ خود تریک را آغاز می‌کند. او می‌تواند آن دست را با هر کارتی به جز پیک آغاز کند.

در نوعی از بازی در اولین تریک، همه باید پایین ترین گشنیز خود را بازی کنند. بازیکنی که گشنیز ندارد باید یک خشت یا یک دل را از دست خود کنار بگذارد. نمی‌توان در این دست پیک بازی کرد. در این نوع بازی، در دست اول، مهم نیست که چهار بازیکن به چه ترتیبی کارت‌های خود را بازی می‌کنند. اما اگر بخواهید سخت گیرانه بازی کنید، دارنده 2 گشنیز باید آن دست را آغاز کند. بقیه بازیکنان نیز به ترتیب عقربه‌های ساعت بازی می‌کنند. برنده این تریک بالاترین پیک بازی شده خواهد بود.

در تریک اول، برخی به بازیکنی که هیچ گشنیزی در دست ندارد اجازه می‌دهند که در این تریک پیک بازی کند. در این حالت اگر پیک بازی شود، بالاترین پیک برنده تریک است. از آنجا که ترتیب بازی بازیکنان اکنون ممکن است مهم باشد (اگر می‌خواهید پیک بازی کنید بهتر است منتظر بمانید تا ببینید آیا شخص دیگری پیک بالاتری بازی می‌کند یا خیر)، دارنده 2 گشنیز باید دست اول را آغاز کند. اگر با جوکر بازی می‌کنید و 2 گشنیز کنار گذاشته شده است، آن دست توسط کسی که پایین ترین گشنیز بعدی در بازی را دارد آغاز می‌شود.

در نوعی از بازی، هر دست را در هر زمانی می‌توان با پیک آغاز کرد. لازم نیست ابتدا پیک “آزاد” شده باشد.

Rake ’em and shake ’em

 در نوعی از بازی اگر از یک دست 54 کارتی (با دو جوکر) استفاده شده و دست با جوکر بزرگ هدایت شود، همه بازیکنان دیگر باید بالاترین کارت پیک خود را بازی کنند.

انواع امتیازدهی

تریک‌های بیش از حد قرارداد (اورتریک یا سندبگ) ممکن است به ازای هر تریک، به جای یک امتیاز، منفی 1 امتیاز داشته باشند. در این شرایط جریمه جمع آوری 10 اورتریک اعمال نمی‌شود.

برخی از بازیکنان از رقم واحد امتیاز برای شمارش سندبگ‌ها استفاده می‌کنند اما آن را به عنوان بخشی از امتیاز در نظر نمی‌گیرند. بنابراین سندبگ‌ها تا زمانی که 10 عدد از آن‌ها نداشته باشید، در واقع هیچ امتیازی ندارند. این در حالیست که امتیاز بالقوه آن‌ها 100 است. در این نوع بازی اگر امتیاز شما 369 باشد و 7 تریک شرط ببندید و 9 تریک برنده شوید،  امتیاز شما 331 می‌شود (نه 341).

در نوعی دیگر از بازی کارت خاصی وجود دارد که یک سندبگ را برای طرفی که آن را در آن دست می‌گیرد لغو می‌کند. اگر طرفی که کارت ویژه را برنده می‌شود، اورتریک نداشته باشد یا شرط خود را ببازد، کارت ویژه هیچ تاثیری ندارد. کارت ویژه می‌تواند یک کارت ثابت باشد (برای مثال سه پیک) یا با بر زدن کارت‌ها قبل از هر دیل، دوباره مشخص شود.

برخی بدون هیچ جریمه‌ای برای 10 سندبگ بازی می‌کنند. اورتریک‌ها در این نسخه یک امتیاز اضافی ارزش دارند.

در نوعی دیگر از بازی اگر یک تیم حداقل دو برابر شرط خود تریک ببرد، شرط را از دست خواهد داد. مثلاً اگر 4 تریک شرط ببندد و 8 تریک یا بیشتر برنده شوند، امتیاز 40- دریافت می‌کند.

در نوعی از بازی جریمه بردن تریک‌های کمتر از شرط، 10 امتیاز برای هر تریکی است که آن تیم کم آورده است، نه 10 برابر میزان شرط.

در نوعی دیگر از بازی اگر جمع امتیازات یک طرف منفی 500 یا پایین‌تر باشد، آن طرف بازی را می‌بازد (و البته طرف مقابل برنده می‌شود).

برخی از بازیکنان هدف را برای برنده شدن در بازی 1000 امتیاز به جای 500 تعیین می‌کنند. برخی دیگر نیز با هدف کسب 300 امتیاز بازی می‌کنند.

بازی با آس

مایکل میچل نوعی از بازی را شرح داده است که در آن یک گروه برای داشتن هر چهار آس و دوباره گرفتن همه آن‌ها به کارت‌های ضبط شده در تریک‌ها، 100 امتیاز کسب می‌کند؛ مشروط بر این‌که قبل از بازی این موضوع را اعلام کنند. بازیکنی که هر چهار آس را در اختیار دارد می‌تواند به سادگی آن را اعلام کند. بازیکنی که سه آس دارد می‌تواند از شریک خود بپرسد: “می‌توانیم آس شویم؟” و اگر آس چهارم در دست شریک او باشد، می‌تواند بگوید “بله”. با نگه داشتن تنها دو آس، بازیکن به جای آن می‌پرسد: “آیا امکان آس شدن وجود دارد؟” و شریک می‌تواند در صورت داشتن دو آس دیگر بگوید “بله”. این اعلام‌ها ممکن است در هر زمانی قبل از شروع بازی، قبل، در حین یا بعد از پیشنهاد دادن اعلام شوند.

برای تیمی که چهار آس را اعلام کند اما نتواند همه آن‌ها را ببرد، جریمه‌ای وجود ندارد. این نوع بازی معمولاً بدون پیشنهاد صفر بازی می‌شود و هر دو جوکر و 2 پیک به عنوان بالاترین حکم‌ها بالاتر از آس حکم قرار می‌گیرند. به این ترتیب داشتن یک آس پیک بردن یک تریک را تضمین نمی‌کند.

سولو اسپیدز (solo spades)

در rec.games.playing-cards یک نوع از اسپیدز برای چهار بازیکن بدون هم تیمی ذکر شده است. شرط بندی بر سر تعداد تریک‌هایی است که هر بازیکن می‌برد. در این بازی، اگر کارتی بالاتر از بالاترین کارتی را که تا به حال بازی شده است در دست دارید، باید آن را بازی کنید. این قانون اگر کارتی از خال هدایت شده نداشته باشید، شامل پیک هم می‌شود.

مطالب مرتبط: معرفی و بررسی بازی کارتی پورازو (Porrazo)

اسپیدز برای شش بازیکن

این بازی بین سه تیم دو نفره انجام می‌شود و هم تیمی‌ها مقابل هم می‌نشینند. (بنابراین دو رقیب از تیم‌های مختلف شما را از شریکتان در هر جهت جدا می‌کنند).

یک بسته کارت 102 تایی در بازی استفاده می‌شود. این دست شامل دو دست استاندارد 52 کارتی است که با هم مخلوط شده و دو کارت پایین حذف شده‌اند. برخی از بازیکنان هر دو کارت 2 خشت را حذف می‌کنند. برخی دیگر نیز هر دو کارت 2 گشنیز را کنار می‌گذارند.

شرط بندی و امتیازدهی مانند بازی 4 نفره است و انواع بازی نیز مشابه هم هستند. در بازی، اگر دو کارت یکسان در یک تریک بازی شوند، دومی کارت اول را شکست می‌دهد.

اسپیدز برای سه بازیکن

هیچ گروهی وجود ندارد و بازیکنان برای خودشان بازی می‌کنند.

کارت‌ها

یک بسته کارت استاندارد 52 تایی برای بازی استفاده می‌شود. به هر بازیکن 17 کارت داده می‌شود. کارت باقی مانده از آن بازی خاص خارج می‌شود.

نوعی از این بازی وجود دارد که با یک بسته کارت 54 تایی شامل جوکرهای بزرگ و کوچک به عنوان دو حکم برتر انجام می‌شود. به هر بازیکن در این نسخه 18 کارت داده می‌شود.

پیشنهاد دادن

هر بازیکن، با شروع از بازیکن سمت چپ دیلر، یک عدد را نام می‌برد (که شرط یا پیشنهاد نامیده می‌شود). هدف هر بازیکن برنده شدن آن تعداد تریک است. در نوعی از این بازی مجموع سه شرط نمی تواند 17 تریک باشد. به این ترتیب همه افراد نمی‌توانند پیشنهاد خود را محقق کنند.

بازی

بازیکنی که 2 گشنیز را در دست دارد باید آن را به عنوان اولین کارت اولین تریک بازی کند. در موارد نادری که 2 گشنیز خارج از بازی باشد، بازیکنی که 3 گشنیز دارد باید آن را هدایت کند. دو بازیکن دیگر نیز باید گشنیز (نه الزاماً پایین ترین کارت آن را) بازی کنند. بازیکنی که هیچ گشنیزی در دست ندارد می‌تواند:

یپذیرد و یک پیک بازی کند یا یک کارت غیر از پیک بازی کند و اصطلاحاٌ رد کند.

بازیکنی که یک تریک را برنده شود، آغازگر تریک بعدی خواهد بود. دو بازیکن دیگر باید یک کارت از همان خال را بازی کنند. اگر هر یک از بازیکنان هیچ کارتی از آن خال نداشته باشد باید یک پیک یا یک خال غیر پیک بازی کند. اگر هیچ یک از بازیکنان دیگر کارتی از خال لید شده نداشته باشد و هر دو پیک بازی کنند، پیک بالاتر برنده می‌شود. یک بازیکن نمی‌تواند یک دست را با یک پیک آغاز کند مگر اینکه یک پیک در یک دست دیگر که با یک کارت غیر پیک آغاز شده، بازی شده باشد. تنها استثنا زمانی است که بازیکن چیزی جز پیک در دست ندارد.

نحوه امتیاز دهی

میزان پیشنهاد هر بازیکن را به خاطر بسپارید! اگر به همان تعداد یا بیشتر از دست‌های شرط بندی شده برنده شوید، به ازای هر تریک 10 امتیاز کسب می‌کنید. اگر دست‌های کمتری نسبت به شرط بندی خود برنده شوید، 10 برابر امتیاز شرط بندی خود را از دست می‌دهید. (باخت به این صورت معمولاً به عنوان یک کات (Cut) شناخته می‌شود).

شندبگ‌ها اورتریک هستند. اگر تریک‌های زیادی را ببرید، به ازای هر تریک بیشتر از چیزی که پیشنهاد کرده‌اید، میزان برد شما 10 امتیاز کاهش می‌یابد. به عنوان مثال، اگر 4 تریک پیشنهاد داده و 5 تریک را ببرید، به جای 40 امتیاز فقط 30 امتیاز دریافت می‌کنید. اگر بر 3 شرط بسته باشید و 7 تریک برنده شوید، در کل 10 امتیاز از دست می‌دهید. (30 منهای 40).

در نوعی از بازی بازیکنان سندبگ‌ها را می‌شمارند. به جای از دست دادن 10 امتیاز برای هر سندبگ، زمانی که 10 سندبگ (در چندین دیل) جمع آوری کنید، 100 امتیاز از دست می‌دهید. به همین دلیل است که گاهی اوقات شما از بردن یک دست صرف نظر می‌کنید. زیرا با بردن آن تریک‌های بیشتری از حد لازم برده و امتیاز از دست می‌دهید.

این بازی تا رسیدن به یک امتیاز مشخص معمولاً 300، 400، 500 ادامه می‌یابد. وقتی یک (یا چند) بازیکن از آن عدد عبور کنند، بازیکنی که بالاترین امتیاز را داشته باشد برنده است.

تنوع در بازی: امتیازات پاداش (Bonus Scores)

سو کی وانگ یک نوع از بازی با امتیازهای پاداش زیر را توصیه می‌کند:

اگر آخرین تریک را با یک پیک بالا (نه یا بالاتر) ببرید و با آن تریک دقیقاً همان چیزی را که پیشنهاد داده‌اید محقق کنید، 10 امتیاز اضافی دریافت می‌کنید. اگر بگ کنید (تریک‌های زیادی دریافت کنید)، هیچ پاداشی در کار نخواهد بود.

حال فرض کنید در پایان برنده یک سری تریک متوالی (2، 3، 4 یا بیشتر) شوید و همه را با پیک بالا (9 یا بالاتر) ببرید و دقیقاً همان چیزی را که پیشنهاد داده‌اید به دست آورید. در این حالت پاداش مشابهی برابر با 10 امتیاز برای هر تریک وجود دارد. برای مثال، اگر 5 تریک آخر را با پیک بالا ببرید و شرط خود را هم محقق کنید، پاداش شما 50 خواهد بود.

هیچ امتیازی برای برنده شدن آخرین تریک‌ها با خالی به جز پیک یا پیک‌های پایین وجود ندارد. به عنوان مثال بازیکنی که در پایان آخرین تریک را با 4 خشت می‌برد “شانس می‌آورد (Gets lucky)” و پاداشی به او تعلق نمی‌گیرد. از طرف دیگر، اگر بازیکنی آس پیک را در دست داشته باشد و تا پایان برای بازی آن صبر کند، بازی خوب محسوب می‌شود و پاداش می‌گیرد.

برای پیشنهاد‌های موفق 7 یا بیشتر، 10 امتیاز اضافی برای هر تعداد دست بالای 6 دریافت می‌کنید. بنابراین اگر یک شرط هفت تریکی ببندید، 80 امتیاز کسب می‌کنید. برای هشت تریک 100 امتیاز، 9 تریک 120 و غیره. به این ترتیب بازیکنانی که جرات بیشتری دارند پاداش می‌گیرند.

تحقق پیشنهاد 2، 1 یا صفر نیز بسیار دشوار است و به صورت زیر پاداش می‌گیرد:

هر بازیکنی که 2 شرط ببندد و 2 دست برنده شود، 40 امتیاز (به جای 20) دریافت می‌کند. اگر 3 دست ببرد، باز هم 20 امتیاز (یک بگ) می‌گیرد. بردن چهار دست هیچ ارزشی ندارد و هر کیسه اضافی نیز مطابق معمول 10- امتیاز نصیب بازیکن خواهد کرد.

هر بازیکنی که بر روی 1 شرط بندی کند و دقیقاً 1 دست بگیرد 60 امتیاز برنده می‌شود. اگر 2 دست بگیرد، هیچ امتیازی دریافت نمی‌کند و هر کیسه اضافی هم 10- امتیاز خواهد داشت.

هر بازیکنی که هیچ شرطی ‌نبندد و آن را محقق کند، 100 امتیاز دریافت می‌کند. در غیر این صورت، برای هر تریکی که برنده شود، 10 امتیاز از دست می‌دهد. (درست مانند بگ‌های معمولی).

بلایند

شما می‌توانید تصمیم بگیرید که به کارت‌های خود نگاه نکنید و فقط پیشنهاد دهید. این کار امتیازها را دو برابر می‌کند. به عنوان مثال، اگر شما 5 تریک را پیشنهاد داده و برنده شوید، 100 امتیاز کسب می‌کنید. اما اگر ببازید، جریمه شما نیز دو برابر است. (در مورد 5 تریک، 100 امتیاز).

اسپیدز سه نفره با یک آدمک (three-player spades with a dummy)

دن کورکیل بازی “3 player dummy hand spades” را طراحی کرده است که در آن از چهار دست، سه دست به بازیکنان و یک دست به “دامی (آدمک)” داده می‌شود. کسی که بالاترین پیشنهاد را مطرح کرده، با کارت‌های دست آدمک به‌عنوان شریک بازی می‌کند.

اسپیدز برای دو بازیکن

هیچ دیلی در این بازی وجود ندارد. در عوض، کارت‌ها بین دو بازیکن رو به پایین قرار می‌گیرند و آن‌ها به نوبت از آن کارت می‌کشند.

در نوبت خود، شما کارت بالایی را می‌کشید، به آن نگاه می‌کنید (بدون نشان دادن آن به رقیب) و تصمیم می‌گیرید که می‌خواهید آن را نگه دارید یا خیر.

اگر بخواهید آن را نگه دارید، کارت را در دست خود می‌گذارید و کارت بعدی را می‌کشید که به آن نگاه ‌کنید. باید آن کارت را رو به پایین از بازی کنار بگذارید.

اگر تصمیم دارید کارت اول را نگه ندارید، آن را رو به پایین مردود ‌کنید. سپس کارت بعدی را که باید در دست خود نگه دارید، بکشید.

حال نوبت به بازیكن دیگر می‌رسد كه تعداد کارت خود را مساوی كند. این کار تا زمانی که موجودی کارت‌ها تمام شود ادامه می‌یابد. به این ترتیب هر کدام یک دست 13 کارتی دارید و 13 کارت را هم دور انداخته‌اید.

حالا هر بازیکن بر روی تعدادی تریک شرط می‌بندد. شما طبق قوانین بازی سه یا چهار نفره بازی کرده و امتیاز می‌گیرید.

مطالب مرتبط: معرفی و بررسی بازی کارتی رویال کازینو (Royal Casino)